Mini bus dienst.
afgelopen vrijdag is een kennis van mij met een mini - bus naar Kiev
gegaan. ze heeft een opstap gemaakt in holland om 9.00 uur in holland
en was in Kiev op zongag om 10.00 uur.
heeft iemand ervaring met deze lijndienst ?
is de rit altijd zo langduurig ?
let op ! 2 dagen en 2 nachten !!!
john
Ben
Er is een ukrains bedrijf die met mini-busjes ( mercedes / Iveco / ford transit )
pendeld tussen ukraine en nederland.
vanuit Kiev gaat het busje naar nederland en worden de personen
naar de plaats van keuze in nederland gebracht.
meestal vertrekt het busje in het begin van de week,
en gaat tegen het einde van de week weer terug naar Kiev
je word nederland opgehaald op het station van de plaats waar je woont,
je moet echter wel vooraf telefonisch reserveren.
de kosten zijn 90 euro.
succes
john
John en Ben,
Ik heb wat ervaring met een dergelijke pendeldienst tussen Kiev en Randstad. Onder het onderwerp routeplanner heb ik daar ook al eerder wat over gemeld op dit forum. Voor het gemak kopieer en plak ik hier even uit ‘vrij uit eigen werk’ aangevuld met wat nieuwe opmerkingen.
Afgelopen januari ging ik naar Oekraïne voor bezoek aan vrienden en wintersport in de Karpaten. De reis zou eerst naar Kharkov voeren en ik wilde zelfs voor Oekraïnse begrippen veel bagage meenemen zonder hiervoor de hoofdprijs te betalen. De enige vervoerders die dat kunnen bieden bleken de zogenaamde ‘Kiev-express’ te zijn. Er zijn vermoedelijk vele tientallen zoniet honderden bedrijfjes actief in deze tak van sport en via Nellie (eigenaresse van winkel Tsaar Peter in Amersfoort) kwam ik in contact met een van deze ondernemingen. Het is een Oekraïens bedrijfje dat iedere week drie keer in beide richtingen rijdt. Ze staan nergens vermeld, maar hebben een kantoor in Kiev en alle chauffeurs hebben onder andere Nederlandse mobieltjes. Via deze nummers bel je om te reserveren voor een bepaalde vertrekdatum en een dag voor vertrek belt de chauffeur in kwestie om af te spreken waar en hoe laat je wordt opgepikt. Ze zijn nl. niet te beroerd om een beetje creatief door Nederland te rijden om her en der wat passagiers op te pikken. Er is wel een voorwaarde: je moet enigszins Russisch spreken, want de chauffeurs spreken in het algemeen alleen Russisch.
Een enkele reis kost op deze manier 90 tot 100 euro. Betaling in contanten bij aanvang van de rit aan de chauffeur en rijden maar. Geen gedoe met bonnetjes en kwitanties natuurlijk. Handje contantje en klaar. Daar kunnen nog toeslagen bij komen voor bagage en het afkopen van effectieve bagagecontrole door de Poolse en/of Oekraïense douane, maar die bedragen zijn zeer gering te noemen en mede afhankelijk van onderhandelingen tussen chauffeur en passagiers. In mijn geval kwam het neer op 25 euro voor bagage en 5 euro voor douane.
De rit met de bus verliep uitstekend, maar de grensovergang Polen naar Oekraïne op de heenreis was een langdurige affaire. De route liep vanuit Nederland via Berlijn-Poznan-Warschau-Ljublin en dan grensovergang Jagodin. De eerste “grote” plaats in Oekraïne op weg naar Kiev is dan Rivne (Rovno). De totale tijd voor uitgaande Poolse en inkomende Oekraïense grenscontrole beliep bijna 6 uur, maar werd ongetwijfeld negatief beïnvloed doordat we rond half vijf op zaterdagmiddag bij de grens arriveerden. In de originele planning zou dit rond zeven uur in de ochtend zijn geweest, maar voor vertrek uit Nederland moest er onverwacht nog een reparatie aan de bus worden verricht. Gedurende de hele grenspassage waren we, op enkele minuten na voor paspoortcontrole door Oekraïne, gedwongen in de bus te blijven zitten. Van deze tijd werd ca. 5,5 uur door de Poolse procedure in beslag genomen. Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat het veel te maken had met onderlinge pesterijen tussen Polen en Oekraïne. Oekraïense bagagecontrole hebben we collectief afgekocht via onze chauffeur die wekelijks deze passage maakt en dus de juiste personen wel kent. Absoluut een goede deal, want het bespaart zeer waarschijnlijk tijd, geld en ergernis. Op de terugweg was dit betalen niet nodig en duurde de hele oversteek slechts een uur.
De bussen waarmee werd gereden waren Volkswagen LT bussen van enkele maanden oud (kenners van bedrijfswagens weten dat dit samen met Sprinters van Mercedes, het is technisch vrijwel dezelfde auto, de beste in hun soort zijn) die speciaal ingericht zijn voor het lange-afstandsvervoer: buitengewoon goede stoelen in vele standen verstelbaar, radio/tv-installatie met muziek en films in onderling overleg en fatsoenlijke beenruimte (zelf ben ik bijna twee meter en ik heb prima gezeten!).
Kortom: deze wijze van vervoer is zeker een goede optie. In Nederland kun je van en naar huis worden gebracht. Het is mogelijk extreem veel bagage mee te nemen (ik had bijna 100 kg) tegen een geringe vergoeding. Daarbij heeft de chauffeur flink helpen sjouwen en omstapelen. Ergens anders krijg je het zeer waarschijnlijk niet goedkoper. Al met al een aanrader wat betreft prijs/kwaliteit verhouding. Als antwoord op John’s vraag over de lengte van de reis: houd rekening met een reistijd van ca. 30 tot 36 uur (Randstad-Kiev). Ik mag toch hopen dat de genoemde 48 uur een uitzondering zijn geweest. Waren er bijvoorbeeld technische problemen of ander oponthoud onderweg of zaten de weersomstandigheden tegen? De grootste variabelen zitten denk ik toch in de Pools/Oekraïense grensovergang en eventuele pech onderweg.
Tot slot had ik nog een link in willen voegen naar een artikel van Carel Brendel zoals eerder verschenen in het AD, maar die krijg ik op dit moment niet werkend dus ben ik zo vrij om het in zijn geheel hieronder te plakken. Ik heb het artikel gevonden op www.oekraïne.org van de Stichting Platform Samenwerking Nederland – Oekraïne.
Prettige reis!
Yura
Een sneldienst zonder dienstregeling
Tientallen minibusjes pendelen tussen de vroegere Sovjet-Unie en de grote steden in Europa, maar een dienstregeling zult u nergens vinden. Ook de `Kiev-express' vanuit Nederland, België en Noord-Duitsland kent geen vaste vertrek- en aankomsttijd. Op de route zijn diverse kleine ondernemers actief.
De busjes tellen maximaal negen stoelen. De chauffeurs krijgen hun klanten via reisbureaus, die folders uitdelen rond de westerse ambassades in Kiev. De bureautjes beconcurreren elkaar, maar spelen elkaar soms passagiers toe om een busje vol te krijgen. Het kan gebeuren dat een chauffeur onderweg zijn route wijzigt omdat zich op het laatste moment via de mobiele telefoon een nieuwe reiziger meldt. Bij onvoldoende belangstelling rijdt de bus niet.
Een enkele reis kost 120 dollar. Westerse passagiers kunnen een toeslag van 30 dollar verwachten. Een officieel tarief is er niet. Voor grote stukken bagage moet de reiziger extra betalen.
In Kiev vertrekken de bussen in de buurt van het hoofdstation. In Nederland en Duitsland worden de passagiers van en naar hun bestemming gebracht. Dat kan problemen opleveren aangezien de meeste chauffeurs alleen Russisch spreken. Het is voorgekomen dat een bus 44 uur onderweg was van Kiev naar Eindhoven - door oponthoud aan de grenzen, door gladde wegen maar vooral doordat de chauffeurs voortdurend de weg kwijtraakten.
In het Westen doen de buseigenaren nauwelijks aan werving. Hun klanten danken ze aan mond-tot-mondreclame in de Russische gemeenschap. Wilt u weten hoe u met de bus in Kiev kunt komen, dan is er maar één zinnig advies: vraag het een Oekraïner.
Retourtje naar het `paradijs'
Oekraïners zijn bereid hier voor een tientje per uur te werken
Kiev-express, busdienst voor kleine zielen uit het Oostblok
door Carel Brendel
Tussen Oekraïne en Nederland bestaat een onbekende buslijn zonder vaste route en dienstregeling. Eenvoudige mensen uit een van de armste landen van Europa maken gebruik van deze hulplijn met het Westen, voor zaken, familiebezoek of werk in het grijze circuit. Het AD nam een retourtje Kiev op zoek naar een marginale manier van reizen. Heen: 2202 km in 32 uur. Terug: 2223 km in 35 uur. Portret van de Kiev-express.
Nevelslierten trekken in de vroege ochtend langzaam op boven de smalle brug over de rivier de Boeg. Het gammele bouwwerk, dat trilt onder het gewicht van een tegemoetkomende vrachtwagencombinatie, verbindt het boerendorp Dorohusk op de westelijke oever met het oostelijker gelegen gehucht Jagodin.
Deze brug is tegelijk een van de weinige doorlaatposten tussen Polen, aspirant-lid van de Europese Unie, en Oekraïne, een hopeloos verarmd en door het Westen afgeschreven onderdeel van de voormalige Sovjet-Unie.
Hier ligt tegenwoordig de echte grens tussen Oost en West. Geen wonder dat de gesprekken in de blauwe minibus, die al een etmaal onderweg is van Rotterdam naar Kiev, langzaam verstommen. De inzittenden zijn blij dat de laatste etappe van hun lange busreis in zicht komt. Voor zij uiting kunnen geven aan die vreugde wachten ze gespannen af wat er nu komen gaat.
Voor ondoordringbaar prikkeldraad en met mitrailleursnesten bemande wachttorens hoeven ze niet meer bang te zijn sinds de val van het IJzeren Gordijn. Maar nog steeds vrezen ze de willekeur van de grensbewakers. In deze uithoek van Europa is het altijd weer afwachten geblazen hoeveel dollars de dienaren van de overheid uit de zakken van de reizigers willen kloppen.
Chauffeur Ivan*, vanaf Rotterdam bijna onafgebroken aan het stuur, is echter onverstoorbaar. Hij is een routinier op de Kiev-Express, bijnaam voor de tientallen personenbusjes, die ongeregelde lijndiensten onderhouden vanuit de hoofdstad van Oekraïne naar de grote steden in West- en Zuid-Europa.
De busdiensten floreren dankzij de snelle groei van het aantal allochtonen uit de voormalige Sovjet-Unie. In Nederland groeide de Russische kolonie in de afgelopen vijf jaar van 13.000 naar 23.000 mensen, van wie 60 procent vrouwen. Naast de Kiev-Express zijn er sneldiensten naar Moskou, Minsk en Vilnius. In alle gevallen gaat het om een uitputtende en oncomfortabele tocht over slecht onderhouden wegen en langs armetierige pleisterplaatsen.
Elke vergelijking met de Magic Bus, de in wietdampen gehulde busdienst van Amsterdam naar Nepal, gaat mank. In de jaren van de flowerpower ging het om verwende westerse hippies op zoek naar verrijking van de geest. Aan de Oost-Europese minibussen kleeft geen romantiek. De gebruikers willen zich warmen aan de materiële rijkdommen van het Westen. Ze tanken geestelijk en financieel bij onder de goede zorgen van geëmigreerde bloedverwanten. Of ze benutten het busje voor een eerste kennismaking met hun internet-geliefde. Anderen proberen daar zakelijke contacten te leggen.
De uitzichtloze situatie heeft talloze vrouwen uit het Oostblok gebracht tot een stap in de seksindustrie. Veel minder bekend is dat veel Oost-Europeranen een trip naar Europa benutten voor werk in het grijze circuit. Ze vullen de gezinskas aan als schoonmaker, klusjesman, straatmuzikant, vakkenvuller, autowasser, aardbeienplukker of bouwvakker.
De `Russen' verdienen netto tien gulden per uur. Ze zijn gewild als dagloners en seizoenkrachten omdat hun werkgevers geen belasting, sociale lasten en vakantiegeld betalen. De vakantiewerkers nemen genoegen met 80 tot 100 gulden per dag, omdat ze in Oekraïne van dat bedrag een maand kunnen leven.
De minibusjes fungeren als hulplijn voor mensen die in eigen land niet eens tot de meest kansarmen behoren. ZÃÂj beschikken immers over familie, vrienden en relaties, die voor uitnodigingen en visa kunnen zorgen. Een vliegretour - in Kiev te koop voor 600 dollar - ligt daarentegen buiten hun gezichtsveld.
Ivan zoekt bewust het meest geschikte tijdstip voor de grenspassage. Tussen 8 en 9 uur lossen de nacht- en de dagploegen elkaar af aan de Oekraïnse grens. De nachtwerkers willen naar bed en hebben geen zin om uitgebreid te speuren naar overtredingen. Toch komen de inzittenden niet schadevrij door de controle. Achterin de bus ontdekken de grenswachten de tweedehands wasmachine, die Natasja* van haar familie heeft meegekregen. De beambte eist 20 dollar op, voor Natasja een halve maand huishoudgeld, vanzelfsprekend zonder kwitantie. De verdere inspectie is vluchtig. Een oud tv-toestel en een videoapparaat vallen niet op tussen de opgestapelde koffers en tassen. Daarmee ontsnapt Natasja aan een tweede heffing. Chauffeur Ivan maant tot spoed bij het geld wisselen, want voor je het weet komt iemand op het idee om de bus van top tot teen overhoop te halen.
(Op de terugweg zien we wat dat kan betekenen. De eigenaar van een Audi moet toezien hoe zijn voertuig uit elkaar wordt geschroefd. Voor ons wacht een Duitser die twee aanhangwagens tegelijk door Polen wil meenemen. Na 20 minuten wordt de kwestie opgelost met 50 dollar. `Polnische maffia', klinkt het in onze bus, gevolgd door een doordringend `sstt', want het raam staat open. Kort daarvoor heeft Ivan 30 Duitse mark betaald als glijmiddel voor de Oekraïnse grenscontrole.)
De grens is op de heenweg na een uur gepasseerd. Op drukke dagen kan de wachttijd tot vier uur oplopen. Ivan begint ontspannen aan de laatste 500 kilometer naar Kiev. De vorige dag is hij om zeven uur 's morgens vertrokken van zijn slaapadres in Rotterdam. Bij het Centraal Station wacht Natasja, die daar door haar familie is gebracht. Ivan trotseert de files en vindt met zoeken en dwalen de andere reizigers: Vasili, Halina, Nina en de verslaggever.
De eerste stop is op een parkeerplaats bij Apeldoorn. Daar neemt de chauffeur een bumperplaat en een doos auto-onderdelen in ontvangst. Zulke vrachtjes vormen een extra inkomstenbron voor de chauffeurs. Familieleden voorzien hun verwanten regelmatig van afgedankte computers en elektrische apparaten.
De tocht naar de Poolse grens verloopt daarna vlot. Af en toe stopt Ivan om te tanken of voor een korte plaspauze. Bij Duitse wegrestaurants leggen we niet aan. Vier mark voor een kop koffie is een ernstige geldverspilling. Het eten en drinken voor onderweg zit in voorraadtassen.
Bij het vallen van de avond neemt Ivan een binnenweg naar de kleine grenspost Kostrzyn. Bij de grote overgang bij Frankfurt an der Oder duurt de doortocht al gauw drie uur. 20 kilometer naar het noorden is de klus in een half uur geklaard. Ook hier kan goede timing helpen. De grenspost sluit binnen een half uur en het personeel heeft geen trek om de boel op te houden. Hoewel minder vervaarlijk dan de grens met de voormalige Sovjet-Unie, stijgt ook hier de spanning. De paspoorten worden gecheckt in de Schengen-computer. Alles is in orde. Maar de pet van een Duitse of Poolse grensbewaker hoeft maar even slecht te staan of je hebt een stempel `uitgewezen' in je paspoort staan.
Twee uur na de grens volgt de eerste eetstop, in de Liberty Inn van Pniewy. In een grauwe setting van formica, neon en piepende speelautomaten tellen we negen gulden neer voor soep, schnitzel en bier. We zijn in afstand halverwege maar het echte werk gaat nu beginnen. De tweebaansweg naar Warschau zit vol met traag voortkruipende bakbeesten. De koplampen van de tegenliggers werken doodvermoeiend in de stikdonkere nacht. Maar Ivan slalomt behendig door alles heen en houdt de gang er in.
De nacht begint zijn tol te eisen. Hangend in de banken belanden de passagiers in een ongemakkelijke sluimertoestand. Daar straks was Warschau nog 322 kilometer, opeens schrik je wakker en is het nog maar 84 kilometer. Aan de rand van de Poolse hoofdstad staat Ivan plotseling op de rem. Politiecontrole. De chauffeur moet alle documenten laten zien. De agenten zoeken vergeefs naar een tachograaf, maar daarmee is de minibus niet uitgerust. Met 30 mark boete voor te snel rijden mag het reisgezelschap verder.
Pas om kwart over vijf, bij het eerste daglicht, zet Ivan het busje stil bij een benzinepomp. Hij valt direct in slaap op een slaapbank achterin de bus. Na exact een uur laat hij zich wekken. Na een kop oploskoffie rijdt hij verder door de achtertuin van Polen, langs de grensposten, en daarna door een uithoek van Oekraïne - een saaie tocht over lange rechte wegen, langs stille berkenbossen en verlaten akkers.
Buiten het stadje Sarny maken we een tweede eetstop. Een smakelijk menu met sla, vlees en koolsoep, plus een glaasje wodka voor de slaap, kost slechts ?6,50. De kleren stinken behoorlijk en het lichaam krijgt een onstuitbare behoefte aan zeep, tandpasta, shampoo en een scheerapparaat. Het lichamelijk ongemak wordt goedgemaakt door de groeiende band tussen de reizigers. Met het naderen van Kiev komen de verhalen los.
Natasja vertelt over haar schoonmaakwerk in Rotterdam: ,,Nederlandse bijstandsvrouwen verdienen 17,50 per uur en asielzoekers 15 gulden. Wij moeten genoegen nemen met 10 gulden. Omdat het leven bij ons goedkoper is, zegt onze baas die zelf 35 gulden per uur voor ons werk ontvangt. Hoeven wij dan niet te eten en hebben wij geen dak boven ons hoofd nodig?''
Halina komt uit Donetsk, een totaal ontredderd industriegebied in het oosten van Oekraïne. Hier ligt de kolen- en metaalindustrie volledig op apegapen. Mijnongelukken zijn er dagelijkse kost. ,,De prijs van de kolen is heel hoog. Eén mensenleven voor 1000 ton kolen.''
De hoge huizenprijzen in het `mooie en vriendelijke' Nederland komen ter sprake. ,,Wat dat betreft is het leven bij ons makkelijker'', grapt iemand. ,,In Tsjernobyl kun je al voor 100 dollar een groot huis kopen.''
Ivan houdt zich ondertussen wakker door bandjes met Russische muziek. Zelfs na 30 uur werken geeft de buschauffeur geen enkel signaal af van verslappende concentratie. Hij remt keurig af voor de spoorwegovergangen, die stapvoets genomen worden omdat anders de assen van de bus zouden breken. Behendig ontwijkt hij de talloze gaten en scheuren in het wegdek. Aflossing krijgt hij pas op 25 kilometer voor Kiev. Vanaf dat punt loodst een collega het busje door het drukke spitsverkeer van de Oekraïnse hoofdstad.
(In principe wisselen twee chauffeurs elkaar af op een rit naar het Westen. Vaak genoeg heeft een van hen een klus elders. Soms is er een tussenoplossing. Op de terugweg neemt passagier Dimitri, in het bezit van een BC-rijbewijs, enkele stukken over; hij krijgt een onbekende reductie op de reissom.)
Voor het station van Kiev komt de minibus om vier uur ‘s middags tot stilstand. Voor Nina, Vasili en Halina is de reis nog niet voorbij, Ze moeten 800 kilometer verder naar het Donetsk-gebied, een treinreis van 16 uur. Vasili: ,,Morgen om 12 uur zijn we thuis. Onze zoon van 12 jaar, die we al twee maanden niet hebben gezien, komt om twee uur uit school. Wat zal hij blij zijn met de elektrische trein die we voor hem hebben gekocht.’'
Natasja staat nog 450 kilometer van huis. De nieuwe chauffeur is na harde onderhandeling bereid voor 100 dollar het transport naar Charkov verzorgen. Natasja begint spijt te krijgen dat ze zo veel oude spullen uit Nederland heeft meegenomen. ,,Op die manier had ik ze beter in mijn eigen stad kunnen kopen.'' Thuis wacht de laatste hindernis. Natasja woont op de negende etage en de lift van het flatgebouw is al maanden kapot. Maar ook die horde valt te nemen. Natasja: ,,Rond de flat lopen genoeg werkloze mannen rond. Met een fles wodka vind ik zo drie sterke kerels om de wasmachine omhoog te sjouwen."
* De voornaam is op verzoek gewijzigd
Passagiers op zoek naar geld, werk en familieleden
Op familiebezoek in het Westen
Nina (55 jaar) uit de buurt van Donetsk heeft voor de tweede keer haar dochter en schoonzoon in Bunnik bezocht. Ruim twee maanden was ze in Nederland. ,,De eerste keer heb ik gevlogen, maar dat was duur. Deze busreis vind ik een mooie ervaring.'' Nina wil niet vertellen hoe haar familie in Nederland is beland. ,,Wel ben ik blij dat ze in Nederland wonen, zodat we elkaar regelmatig kunnen zien. Ik vind het fijn om naar Nederland te gaan. Toch voel ik me gelukkig als ik thuiskom, hoe moeilijk het leven hier ook is door de economische crisis.''
Onderlinge familiehulp
Vasili en Halina, veertigers uit de omgeving van Donetsk, werken beiden als ingenieur in een noodlijdende staalfabriek. Al vijftien maanden hebben ze geen loon ontvangen. Het echtpaar heeft zijn derde familiebezoek achter de rug. De tante van Vasili ontmoette in de Tweede Wereldoorlog als dwangarbeidster in Duitsland haar inmiddels overleden Nederlandse man. De eerste bezoeken waren toeristisch, dit keer hielpen ze een neef in Oost-Groningen bij de afwerking van een nieuw huis: vloeren leggen, plafonds witten, schilderen en behangen. In ruil daarvoor kunnen ze rekenen op Nederlandse steun in barre tijden.
De vakantiewerker
Natasja (35) uit Charkov verloor na de val van het communisme haar baan als secretaresse op een metaalfabriek. Ze logeerde voor de tweede keer bij een oom en tante in Vlaardingen. Beide keren heeft ze vakantiewerk verricht, waarvan zij en haar 12-jarige zoon een tijdje kunnen leven. De eerste keer werkte ze in een autowasserij. ,,Zwaar werk voor 450 gulden per week. De Turkse eigenaar hield de fooien voor zichzelf.'' Dit keer heeft ze schoongemaakt in een meubelcentrum. ,,In mijn land heb ik geen toekomst. Ik hoop nog eens een betrouwbare man te vinden om in Nederland een nieuw gezin te stichten.''
Op familiebezoek in het Oosten
Katja (23), Marina (20) en Papa (45) keren terug van een familiebezoek in Rivne. Papa was Oekraïner, zijn (thuisgebleven) vrouw is van Duitse afkomst.Tien jaar geleden verhuisde het gezin uit Estland naar Mönchengladbach. Katja is boekhoudster, Marina leerling-verkoopster. Papa is door zijn verwanten bij elk bezoekje verwend met wodka en daarvan zijn de gevolgen goed zichtbaar. Katja over het gastland: ,,Het was er arm en is er arm. Niets functioneert. De mensen zitten zonder warm water. Maar hun gastvrijheid is geweldig.''
De professional
Dimitri uit Kiev reist voor ‘business’ naar het Westen. De zakenreis van deze in trainingspak gestoken dertiger voert naar Brunssum, waar hij een machine moet ophalen voor een bedrijf dat zeep, shampoo en badschuim produceert. Onderweg blijkt dat zijn maat met de bestelwagen in Trier zit. Hij reist hem per trein achterna vanuit Düsseldorf. Dimitri: ,,Emigratie zit er niet in. Ik moet het zien te redden in dit mooie maar failliete land. De economie is Scheisse. Gelukkig heb ik een redelijk bestaan. Veel landgenoten trekken noodgedwongen naar Europa. Ze werken tot in het zuiden van Spanje en Portugal.''
Ben,
Het telefoonnummer van Tsaar Peter in Amersfoort : 033-4616398. Nellie, de Oekraïense dame die de winkel runt samen met haar man, spreekt redelijk Nederlands en natuurlijk Russisch. De nummers van het kantoor in Kiev van de busorganisatie heb ik zo niet bij de hand, maar duik ik nog even op, want die zul je nodig hebben voor de terugweg.
Poka, Yura
Yura schreef:
>
> Tot slot had ik nog een link in willen voegen naar een
> artikel van Carel Brendel zoals eerder verschenen in het AD,
> maar die krijg ik op dit moment niet werkend dus ben ik zo
> vrij om het in zijn geheel hieronder te plakken. Ik heb het
> artikel gevonden op www.oekraïne.org van de Stichting
> Platform Samenwerking Nederland – Oekraïne.
Je kan het vinden onder http://www.oekraine.org en dan naar “Nieuws en medelingen” -> “Artikelen”
Armand (een van de leden van het webteam achter www.oekraine.org)
Mijn vriendin heeft twee keer zo'n busje genomen. De eerste keer duurde het twee nachten en twee dagen van Kiev naar de randstad. De tweede keer drie nachten en drie dagen!!! Onmenselijk. Ik zou dus iedereen aanraden om de trein of vliegtuig te nemen. Het is heel goedkoop zo'n busje maar bedenk dat je ongeveer 150 euro meer kwijt bent met het vliegtuig (als je uitgaat van een retour). De reis van Nederland naar Kiev gaat trouwens stukken sneller. Maar het blijft gekkenwerk. Ik laat haar nooit meer op die manier reizen.
Probleem met zulke busjes is dat ze maar wat doen. Er is geen vaste route. Belangrijker nog is dat het gewoon heel gevaarlijk is: de chauffeurs slapen niet of nauwelijks, soms 2 of 3 nachten.
Sjoerd
Sjoerd, Ik sta er niet van te kijken dat zich dit soort toestanden voordoen. Het is in de zin van veiligheid inderdaad gekkenwerk. Sommige bedrijfjes werken misschien wel met beter materieel dan andere, maar gezien de hopeloze ondoorzichtigheid van deze markt is daar nooit een zinnig beeld over te vormen. Goed dat je je ervaring als tegengeluid erbij hebt gezet. Poka, Yura
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's